merhaba! ben sarışınım ve menemenim kabuklu domateslerden yapıldı diye size hayallerimden bahsettim..

.

yazılan destanların hangisinde kahraman olmak isterdiniz? 

eski yunan uygarlıklarının birinde mi, uzak doğuda yaşananlarda mı, yoksa hiçbirinde mi. genelde kahraman olmak  için ortada bir de olumsuz bir durumun olması lazım sanırım. o zaman bir kahramana ihtiyaç duyulur çünkü. o zaman gözler birisini arar, o zaman sebep doğar eli havaya kaldırıp "özgürlük" diye bağıran birine. 

acı; tarih kahramanları asanlar tarafından yazılır..

laf özgürlükten açılmışken biraz deşmek lazım gelir yarayı. misal; sabah kalktığınızda lanet ediyorsanız o gün yapacaklarınıza, artık alıp gitme vakti gelmiştir başınızı. geç bile kalınmıştır hatta, vakti gelip de geçiyordur. ne kaybedersiniz ki. neyden eksik kalırsınız. yoksa uyandığınızda lanet ettiğiniz işinizden mi? 

aslında yazdığım son cümlenin sonunda "soru işareti (?)" olmaması lazım. eğer siz o soru işaretini görüyorsanız, yani okuduğunuzda hakikaten sizde bir soru ifadesi uyandırıyorsa emin olun aslında dile getiremediğiniz bir sıkıntınız var. hatta sıkıntınızın ne olduğunu da söylerdim de. neyse..

ben bunları salık verdim kendime. şimdi biraz da olanlardan bahsedeyim izninizle;

hayatımda hiç gitmediğim bir köye çektim arabamı, yanımda bir şişe kırmızı şarap. evime nereden geldiğini bilmediğim tirbuşonu iyi ki de yanıma almışım dedim. bagajda kilim vardı. eskiye rağbet olsa bit pazarına nur yağardı dememe ramak kala, katranın kaynatmakla şeker olmayacağını anladım. abdal'ın horasan'ı geçtiğinde hala tarikattan bahsetmek filan garip geldi..

kalktım sonra. köy yeni yeni uyanmaya başlamıştı. doğal olarak ilk kahvesi açıldı köyün. çay söyledim. işin garip tarafı menemen de yapıyormuş kahvenin sahibi, yap dedim. kabuklarını soymadan yapmış domatesleri menemenin. yine de lezzetliydi. kepekli ekmekle yedim..

anlıcanız; neden böyle oldu ki demedim..

içtiğim en lezzetli çaydı sanki. kahvaltı için masamda yerini almış biberlerin hafif acı olması, sıcacık çayın her yudumunda daha da lezzetli hale geldi. peynirlerin dere otlu ve çeşnili olması, aslında pek haz etmesem de güneşin gözüme gelmesini bile bertaraf etti. düşünün, bir sarışının gözüne güneş gelmesini..

özgürlükten bahsetmeye çalışırken olmadık şeyler söyledim size. sarışın olduğumdan, haftasonu kabukları soyulmamış domateslerden yapılmış bir menemen yediğimden filan. belki de kendi özgürlük tanımımı yaptım size, demli çaylar eşliğinde. belki..

biraz durun. yatağınızdan kalktığınızda en çok. ayaklarınızı yere basın. ellerinizi iki yanınıza, temiz çarşaf serili yatağa koyun ve durun. hatta düşünmeden durun..

işte o zaman anlarsınız, biraz uzaklaşmanın ne kadar da...

* yazar burada içinde bulunduğu ruh haline, kabuklu domatesleri alet ediyor.