babil'in asma bahçeleri ne tarafta kalıyordu? bi' de piramitlerde soba bacası olsa eyiydi..

.

bu günlükte yazmaya başladığımdan beri insanların bana sorduğu soruların başında "bu kadar gezecek parayı nereden buluyorsun?" geliyor. gerek tanıdığım, gerekse buradan yazdıklarımı okuyup benimle iletişim kuran herkese aslında bir yere gitme fikrinin sabah uyanıp işe gitmekten farklı olmadığını, imkanlar dahilinde yapılabilecek her şeyin aslında normal bir arkadaş buluşmasıyla aynı şey olduğunu söylüyorum. bazı şeyleri ne kadar da basite indirgiyorum, ölsem keşke..

yeni yerler görme, keşfetme fikri dışarıdan bakıldığından maddi açıdan sorunsuz bir hayatla endeksli gibi görünebilir. aslında hiç yoktan sebeplerle sabahın altısında kalkıp acaba şu dağın ardında ne var demenin maddiyatla ilişkisini, süregelen hayat içinde kendinize ayırdığınız zamanla orantıladığınızda hangisinin daha çok olduğuna bir bakın. eğer kendinize ayırdığınız zaman, maddiyata verdiğiniz önemden azsa hemen geri yatın; gerek yok sabahın altısında uyanmaya. durum böyle olunca da her fırsatta "yeni yerler görmek" denen ve bence -bence dedim sevgili okur, sakın ola hiddetlenme- dünyanın en basit şeyini yapmaya çalışıyorum. zaten işsiz güçsüz bir adam olduğundan mütevellit neden şu dağın ardında ne varmış gidip bakmayayım dedim..

50mm lensimi aldığımdan beri dışarıda deneme şansım olmamıştı. elime geçen bu fırsatı değerlendirmek için ilk olarak onunla başladım yola. normalde uzakta gördüğünüz bir dağın size olan uzaklığı, oraya yürüyerek gidilmeyecek kadar uzun gelir. yorulmaktan öte ümitsizliğe kapılmaya başlar insan. bu da yolun yarısında pes etmeye sebep olur. olmasa keşke..

sabah erken çıktım yola. yanıma almadığım yiyecekler filan o kadar güzellerdi ki anlatamam; öldüm açlıktan :) gerçi bunun sebebi bütün gün doğada olan ne varsa onunla beslenmekti. şansıma da fazla bi' şey yokmuş. allah'tan su boldu. -burada bol su içmenin sindirim sistemine olan faydalarından bahsederken, boşaltım sistemine olan etkilerinden de dem vuruyorum- 

yemin ederim kenny'e benziyorsun, garip ve entresansın. büyük ihtimalle bu bölümün sonunda ölürsün..

yükseklik fazla olduğundan geceleri çok soğuk ve yağışlı oluyor. bu yüzdende toprak hem nemli, hemde çamur illetiyle birleşince insanı canından bezdiriyor. ara ara durup ayağımda biriken çamurları silmek zorunda kalsam da, dağın ardına yaklaştıkça bunun vereceği zevke doyum olmaz gibime geliyor. (bkz: gibisine gelmek)

dalların bu kadar sık olması tırmanmayı kolaylaştırıyor. yukarılara çıktıkça sarı rengin yerini yeşil alıyor. bütün tırmanma boyunca bunun sebebini, öğrenim hayatında katıldığım coğrafya derslerinde dinleyip dinlemediğimi düşündüm. dinlememişim.. aslında coğrafya derslerinde tek yaptığım şey; dünya haritası olan kitabı açıp ülkelere bakmaktı. sıraya koyardım onları, gidiş sırasına. uymadım sonra o sıraya..

hâlâ neşeliyim, hâlâ bi' özgüven. halbuki deli gibi de açım. ilerledikçe yiyecek bir şeyleri aramaktan vazgeçtim. çünkü gerçekten de hiçbir şey bulamadım. sanırım doğada aç kalmamak daha farklı bir deneyim. bu yüzden de devam efendim, devam..

yeşil derken işte bundan bahsediyorum..

tırmanma neredeyse 2,5 saat sürdü. ara sıra dinlensem de bir an önce kulağıma sabahtan beri gelen su sesinin kaynağını bulmayı istiyordum. bu yüzden de ara vermeden yürümeyi sürdürdüm. işi en güzel yanı bütün bu tırmanışta karşıma çıkan her renk sanki normal hayatta gördüğüm renkten farklı olmasıydı. güzeldi vesselam..

ve insanoğlu suyu buldu. inanılmaz susamışım öyle böyle değil. kana kana içmek deyimini deneyimleyerek yaşamak konusunda ihtisasımı, dağın tepesinde yapmış olarak ilk insana selam ederim. ve evet; karnımı su içerek doyurdum..

yılın her mevsimi akan su hem yaz hem de kış ayında inanılmaz soğuk. bu yüzden içerken her yudumdan sonra beklemeniz elzem. elinizi bile öyle dakikalarca suyun içinde tutamıyorsunuz. yüzünüzü yıkamak filan öyle kolay değil. hatta suyun geçtiği bazı noktalar buz bile tutmuş..

sanırım 20-25 dakika oturup dinlendim burada. sabah altıdan beri yürüdüğüm için yorgunluğumu dinlenmeye başlayınca anladım. yolun dik ve engebeli olması bir yana, kesinlikle zor bir parkur. hava kararmadan yürüyüşe başladığım köye dönmek için fazla vaktim yoktu. bu yüzden tekrar düştüm yollara..

8 saattir yürüyorken etrafınızda neler olup bitiyor merak ediyorsunuz. taşların, ağaçların üzerindeki yosunları görmek gibi şansınız oluyor. 50mm lense burada biraz iş düştü. o da sağolsun yüzümü kara çıkartmadı..

D700'ün renk konusundaki başarısına da tekrar hayran kaldım. nikon'un bu konudaki başarısıyla tekrar tekrar bakılacak fotoğraflar çıkıyor ortaya. nikon sarısının bütün tonlarını görmek daha başka bi' zevk..

---- spoiler ----

---- spoiler ----

..ve zirve. dağcıların ne yaşadığını o an insan daha iyi anlıyor. tabi benim çıktığım yükseklik onlarınki ile ölçüşemez ama tek başıma ve malzemesiz elden ancak bu kadar geliyor. bir de havanın kararmasına az bir süre kalması yüzünden geri dönme vaktim gelmişti. iniş çıkıştan her zaman daha hızlı olacağından içim rahattı tabi.

bu arada zirvede karşıma çıkan muhteşem elma ağacının açlığıma çare olması  günün sürprizi oldu. soğuk havada inanılmaz bir lezzet, inanılmaz bir tat. ne kadar yediğimi hatırlamıyorum. dönüşte de çantamda bana yarenlik eden elmaları içtenlikle anıyorum. artık yeriniz bende ayrı..

böyle uzun bir yürüyüşte siz siz olun yanınıza yiyecek bir şeyler alın. insanoğlunun açlıkla terbiyesi konusunda bir deneyim yaşamak istemiyorsanız tabi. öyle çok yemek yiyen biri olmamama ben bile deli gibi acıktım. bunu da elma ile gidermek, doğada geçen bir macera için en uygun olanıydı..

böyle bir rotaydı efendim seyahatim. gördüğünüz noktalar tam olarak yerinde olmayabilir lakin; suyu takip ederek gittiğim için tam olarak kestirebiliyorum. bir de konuştuğum insanların tek başıma ve yanında tüfek olmadan gitmemi çılgınlık olarak adlandırdılar. sebebini sorduğumda da yaban domuzu saldırılarının çok olduğunu söylediler. şans işte..

aa kenny bu bölümde de ölmemiş..