dünyanın sonuna gidip uçurumun kenarından yeryüzüne bakmak

.

bazı hikayelere devam etmek aslında onları tekrar yaşamak gibi. sürekli aynı masalı çocuğuna anlatan anne tadında. onun uyumasını istemekten öte, izlemeyi yeğleyen. onun mamasının sıcaklığını elinin üzerine döküp anlamaya çalışan anneler bunlar. hazır bezlerin icat edilmediği dönemlerde o naylon bezleri yıkayan, sobada ısıttığı  suyla bir de. soğuk çeşme suyuyla..

konu buraya nereden geldi bilmiyorum; lakin fırsat buldukça yazmamdan olsa gerek araya giren zamanda yaşadıklarım anlatacaklarımı da etkiliyor. (bkz: ben bugün bunu gördüm)

irlanda'nın üzerimdeki yükünü atma zamanım geldi de geçiyor. döneli neredeyse bir aydan fazla olacak; ama ben halen bitiremedim irlanda'yı. kısaca bu son yazı, irlanda hakkında. hilal ve david'ten ayrıldıktan sonra, onlara ortalama üç saat süren bir seyahatle cliffs of moher'e ulaştım. iş bu yazı da orası için yazıldı efendim; irlanda'nın en güzel kayalıklarına yani..

irlanda'nın en batısında, dünyanın en sonundadır burası. insanların aklına irlanda deyince ilk gelen her zaman guiness ise, ikinci gelen de hep cliffs of moher'dir. atlantik okyanusu'na dönüktür yüzü. irlanda'nın dublin'den sonra turist çeken en popüler mekanı aynı zamanda. mevsim farketmeksizin senenin her dönemi yüzlerce tur otobüsü görmek mümkün. doğasına ve kültürüne önem veren her millet gibi irlandalılar da burasını çok güzel korumuşlar. girişi 3€ gibi komik bir ücret (öğrenci kartınız varsa). bu fiyata araba park yeriniz de dahil aynı zamanda. içinde size burayı anlatan bir müze ve fotoğraf galerisi, cafe ve restorant da mevcut. (free internet de var. hihi)

aslında fotoğraf çekmek için bir geniş açı, bir de zoom lense ihtiyaç duyan fkh; zoom lensini daha alamadığı için biraz buruk ve hüzünlüydü bu seyahatte. cliffs of moher'de de bunu bir kere daha yaşadı. ağladı, ağladı, çok ağladı.. (diye duydum ben)

yükseklik korkusu olanlara tavsiye etmem şahsen. çünkü hakikaten insanın başını döndüren bir havası var buranın. kayalıkların boyu kimi yerlerde 164 m'yi buluyor. (bkz: küsürlü sayı veriyim de salladığım belli olmasın)  benim pek ilgimi çekmese de "harry potter and half-blood price" filminde de kullanılan bir mekan olması hasebiyle pek bir ünlenmiş filmden sonra. 'ah çılgın harry! nasıl da uçuyor o çalı süpürgesiyle değil mi?' 

normalde böyle bir şey yok tabi! yani öyle çalılıkların üzerine çıkıp gezmek filan. bu fotoğrafın üst kısmında gördüğünüz kişi ya da kuruluşlar tamamen hayal ürünüdür yani. ta ki görevli gelip; "inan lan aşağı! getirmeyin beni oraya.." diyene kadar. (hayır bana dedi oradan biliyorum)

dediğim gibi bu doğal alan belirli bir sınırla çevrili. yalnız insanlar sınırları zorlamak için elinden geleni yaptığından, bu sınırlar biraz daha genişlemiş. dikenli tellerin altından atladıktan sonra sizi çok farklı bir dünya bekliyor. işte bu yüzden de bundan sonraki fotoğraflar biraz daha ürkünç! sonra "yok ben duymadıydım", "valla ben fotoğraflara bakıp geçiyorum, yazıları okumadım" filan demeyin. -ki yapanlar var biliyorum, hepsinin raporları geliyor bana-

dikenli tellerin ardında böyle bir manzara var işte. insanların yürüdüğü kayaların oraya doğru gittim ben de. macera aradığım için filan değil; "sadece ne varmış orada bi' bakıyım hele" dediğim için. en son bunu evin kilerine girmeden söylemiştim, annem terlikle kovalamıştı. çocukluk işte..

insanlar uçurumun kenarına geldiklerinde aşağı bakmak için kayalıkların kıyısına doğru ilerliyor. bu işin en stresli kısmı da bu zaten. en kenardan aşağı bakmak emin olun çocuk oyuncağı. ama o kenara gitmek! işte bütün mesele bu..

ne yani sen oraya kadar gidip aşağı bakamadın mı fkh? haha korkak, korkak..

diyen arkadaşlara birazdan günlerini göstereceğim, beklesin onlar. ondan önce bir kaç fotoğraf daha..

küçükken mahalledeki en yaramaz çocuklardan biriydim üzerinize afiyet. yalan yok, bir çok kişi eve gelip şikayet ederdi beni anneme. lakin bu yaramazlığın bazen de faydaları vardı. evinin anahtarını kapının üzerinde unutup dışarı çıkan yurdumun saf anaları, kapıyı açmam için beni açık pencerelerin birinden içeri salarlardı. kendimi rehine kurtarmak için eli silahlı adamların dolu olduğu eve girer gibi hisseden ben (hisse gel), girip kapıyı açardım. beni çok yaramaz diye anneme şikayet eden; o otoyol kenarında ebegümeci toplayan yurdumun cefakar anneleri, kapıyı açar açmaz "afferin benim oğluma, maşallah nasıl da maharetli" deyip bayramdan kalma bir şeker bile vermeden geri sokağa gönderirlerdi. lafı şuraya bağlıcam; ben de gittim dünyanın sonundaki o uçurum kenarına. hem bi' kere bile korkmadım. yaa!

şu amerikan filmlerinde, filmin asıl çocuğuna okulun kabadayısı "korkak tavuk" deyince bizimkinin kafası atar ya; işte onun gibi bir şeydi benim ki de. gerçi kimse bana "korkak tavuk" demedi; lakin ben varımı yoğumu ortaya koyup gittim oraya. (yazar burada az da olsa korktuğunu belli etmemek için "varımı yoğumu" kelimesini kullanıyor)

uğur'un (ki sadece iş arkadaşları ona "sutyen kullanmayan memeli hayvan" der) kendini çektiği fotoğrafları da gördükten sonra bu yazının da bittiğini rahatlıkla anlayabiliriz sanırım. böyle geçti efendim irlanda'nın en güzel yerlerinden birindeki maceram. böylelikle irlanda ile alakalı anlatacak bir şeyim kalmadı, detaylar dışında. onlar da zaten işin raconu; yediğim, içtiğim hesabı..

sırada iskoçya var, edinburg daha doğrusu. sonrasında neresi oluru konuşmaya başladım ben. zamanı gelince size de söylerim. 

işte böyle efendim; dünyanın sonuna gidip uçurumun kenarından yeryüzüne baktım. gördüklerim bunlardı, çektiklerim de..

nefesimi tutuyorum şimdi ben, ne kadar tuttuğumu siz sayın diye. 

şimdiden baya bi' oldu haberiniz olsun..